Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου γύρω στις 10:30 το βράδυ, μπροστά από το Γήπεδο του Παναθηναϊκού στη λεωφόρο Αλεξάνδρας άρχιζε η συμπλοκή, ο πετροπόλεμος και τα δακρυγόνα. Τα ματ κατέβαιναν από το στενό που εφάπτεται στο Στάδιο.
Οι ‘πράσινοι’ είχαν προηγηθεί, τους είχα δει πιο χαμηλά ολόγυρα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, να περπατάνε σε παρέες, να κουβεντιάζουν ήσυχα.
Χάρηκα μάλιστα για την ατμόσφαιρα ζωντάνιας, και θυμήθηκα τις καλές εποχές που οι δρόμοι έσφυζαν από ζωή, πρoτού δω το κέντρο να νεκρώνει μετά από τις 9:30 το βράδυ σταδιακά τα τελευταία χρόνια. Πριν η Ακαδημίας, η Σταδίου, η Πανεπιστημίου ερημώσει από καταστήματα, γραφεία και επιχειρήσεις που έκλεισαν, προτού καούν κτίρια και κινηματογράφοι, κι οι πεζοί ακόμη και τα τροχοφόρα δεν έχουν καμιά όρεξη να κυκλοφορούν.
Σε δευτερόλεπτα τα δακρυγόνα έσκαγαν στην άσφαλτο κι οι πέτρες περνούσαν μπροστά από το παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου.
“Τώρα γίνεται παιχνίδι” φωνάζει ένας πολύ θυμωμένος με σφιγμένες γροθιές. Είχε ανοίξει ένα ρήγμα μπροστά μου, τα αυτοκίνητα που προηγούνταν είχαν απομακρυνθεί και μονάχα ένας διστακτικός οδηγός σε ένα άσπρο αυτοκίνητο με εμπόδιζε να προχωρήσω.
Ήμουν περικυκλωμένη, εκεί, μέσα στο αυτοκίνητο, από άντρες που έσφιγγαν πέτρες στις χούφτες τους, νέα παιδιά μού φάνηκαν οι πιο πολλοί, κι άλλες πέτρες ταξίδευαν κιόλας στον αέρα. Εκείνη τη στιγμή δεν αναρωτήθηκα πού βρέθηκαν οι πέτρες στην Αλεξάνδρας. Tο αυτοκίνητο μου μόλις τσουλούσε. Μου έκαναν σήμα να το ακινητοποιήσω.
Τότε απότομα πάτησα γκάζι και πέρασα απέναντι, ενώθηκα με τα αυτοκίνητα που είχαν προηγηθεί αναβοσβήνοντας τα φώτα μου και ‘σπρώχνοντας’ τον μπροστινό μου να βιαστεί επιτέλους.
Στο επόμενο φανάρι η ζωή κυλούσε κανονικά. Τα σινεμά, οι καφετέριες, η Σαββατιάτικη βόλτα. Ξαναζούσα αυτήν τη σχεδόν παράλογη ασυνέχεια στην Αθήνα με τη μυρωδιά των δακρυγόνων ακόμη στα ρουθούνια μου και το αίμα μου φουσκωμένο από αδρεναλίνη.
Και πάλι, πριν από ένα μήνα, ήταν ακόμη καλοκαίρι, Σαββατόβραδο την ίδια ώρα, βγαίνοντας από το σινεμά στην Πλάκα, ανακατεύτηκα με ένα χαρούμενο πανηγύρι από ντόπιους και τουρίστες. ‘Οσο ανηφόριζα με τα πόδια προς τη Σταδίου η πόλη ερήμωνε, πύκνωναν οι άστεγοι, οι εξαθλιωμένοι μετανάστες, οι ζητιάνοι, οι εξαρτημένοι με μπανταρισμένα μέλη, εξαϋλωμένοι από την αδυναμία, νέα παιδιά οι πιο πολλοί. Και πάνω από την Ακαδημίας απλωνόταν η έρημη χώρα.
Έτσι βιώνω την Αθήνα σήμερα – αποσπασματικά σε νησίδες ευδοκιμούν μικρές οάσεις μέσα σε μια νυχτερινή έρημο από σκοτεινούς άδειους δρόμους και λεωφόρους. Αγεφύρωτες νησίδες όπου δεν βρίσκω το νήμα μιας συνέχειας. Μου λείπει η αίσθηση της ασφάλειας. Μου λείπει η καθαριότητα, η φιλοξενία της Αθήνας όπως την έχω ζήσει, όπως την έχω περπατήσει παντού, το ευρύτερο κέντρο της και το έχω ανακαλύψει, σπιθαμή προς σπιθαμή, αρκετές δεκαετίες τώρα, σαν Αθηναία, σαν γυναίκα.
Φυσικά δεν θα συμφωνήσει μαζί μου καθένας και καθεμία που κατοικεί, ζει ή περνάει από την Αθήνα. Εξαρτάται που περπατά κανείς, ποιες εικόνες έχει κρατήσει από την Αθήνα.
Όπως και νάχει δεν θα τραφώ από τη νοσταλγία και τις αναμνήσεις.
Η πόλη, η Αθήνα είναι ακόμη εδώ, κι απλώς περνάει μια κρίση ταυτότητας, μια κατάθλιψη. Και θα συμφωνήσω με αυτό που λένε οι ψυχολόγοι, το κλάμα της κατάθλιψης γίνεται καύσιμο για να προχωρήσουμε μπροστά, να γίνουμε καλύτεροι.
Το κλάμα της πόλης, η θλίψη της που χάνει τόσους νέους κι όμορφους ανθρώπους, κι αυτούς που ‘φεύγουν’ χωρίς ελπίδα επιστροφής, κι άλλους που μεταναστεύουν, αυτό το κλάμα το κάνουμε τραγούδι.
Πλατεία Κλαυθμώνος, Plateia Klafthmonos 2013
Άλλες αναρτήσεις μου για την Αθήνα στα Ελληνικά/Αγγλικά στο blog:
η Θεία Λένα Ιδιωτικός χώρος Χαμένες πατρίδες Τα ζιζάνια CityLink Αρχαιολογία: Πριγκίπισσες της Μεσογείου
Το blog urban travel tales από το Μάιο 2012 που ξεκίνησε στοχεύει να υπενθυμίζει τον πλούτο της Πολιτιστικής Κληρονομιάς και την ανάγκη άμεσης δραστηριοποίησης για τη προστασία του περιβάλλοντος. Έχει βραβευτεί 3 φορές από ομάδες bloggers. Τα κείμενα που αναρτώνται είναι πρωτοεμφανιζόμενα κείμενα μου, αποτέλεσμα ενδελεχούς έρευνας, επιμέλειας και προσωπικής εμπειρίας. Η προσέγγιση μου είναι η ταξιδιωτική της αναζήτησης, όχι η τουριστική.
Συνοδεύονται από δικές μου φωτογραφίες, σε άλλη περίπτωση αναφέρεται η πηγή.
Οποιαδήποτε αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του περιεχομένου καλύπτεται από τα δικαιώματα του copyright.
Καλή περιήγηση!
Λίζα Σαμλόγλου
2013 © Copyright. All rights reserved
Urban travel tales 
You must be logged in to post a comment.