Κάποια στιγμή με έπιασα να λέω “το blog είναι η ζωή μου” και τρόμαξα. Όπου κι αν πήγαινα, ό,τι κι αν έβλεπα σκεπτόμουν μεγαλόφωνα “αυτό θα το ανεβάσω στο blog μου”. Δεν αποχωριζόμουν τη φωτογραφική μηχανή. Κρατούσα νοερά σημειώσεις για  κείμενα.  Επισκεπτόμουν blogs, μελετούσα πως να βελτιώσω το blog μου και περνούσα όλο και περισσότερες ώρες της μέρας αλλά και της νύχτας στα social media για να κατακτήσω τη ‘νέα γλώσσα’, να βελτιώσω την απόδοση μου και το ‘traffic’, άλλως την επισκεψιμότητα. Κι ήρθε η στιγμή που τρόμαξα. Η ζωή δεν είναι εδώ μέσα.

Χρειάστηκα αυτούς τους μήνες, από τον Απρίλιο, για να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου “με τα πράγματα”, τις προτεραιότητες, τη στάση και κυρίως, το συναίσθημα μου.
Εν τω μεταξύ: Έφτιαξα έναν όμορφο κήπο. Δοκίμασα νέες γεύσεις. Αυτοσχεδίασα νέες συνταγές. Κάλεσα φίλους σπίτι μου. Κολύμπησα. Εξερεύνησα νέους δρόμους ακόμη και γύρω από το σπίτι μου. Ταξίδεψα. Για μένα. Όχι για να καταγράψω, όχι “για να μοιραστώ”. Είδα ξανά. Όχι μέσα από το μάτι της κάμερας.
Έβγαλα πολλές φωτογραφίες ανακαλώντας την αθωότητα που είχα παλιά, τον ενθουσιασμό, τη διάθεση να κρατήσω τις στιγμές που θέλω να θυμάμαι. Με την νεοαποκτηθείσα επίγνωση πως η κάθε στιγμή δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά. To copy/paste δεν λειτουργεί στο πεδίο του χρόνου. Τις στιγμές δεν γίνεται να τις μιμηθούμε.

Ετοιμάζω ένα άλμπουμ για τους φίλους που μοιραστήκαμε τις διακοπές μας. Το κριτήριο για την επιλογή δεν είναι η ποιότητα της φωτογραφίας. Διαλέγω αυτές που μου ζωντανεύουν το συναίσθημα που έχω κρατήσει για το φως, για την αγκαλιά, για το γέλιο, ακόμη και για μια δύσκολη στιγμή που έγινε γέφυρα και μας πέρασε απέναντι.

´Οσο για το blog δεν είναι δουλειά. Δεν θέλω να με κατακλείσουν τα πρέπει, οι υποχρεώσεις.
Το blog είναι παρεπόμενο της ζωής μου. Είναι μια από τις δραστηριότητες, μια από τις εκφράσεις της ταυτότητας μου. Το blog μου είναι ένα από ‘τα πράγματα’ που κάνω και είμαι.
Το blog μου είναι ένας χώρος, όπως το σπίτι μου. Το φροντίζω, το συντηρώ γιατί το αγαπάω και θέλω να με αντιπροσωπεύει, θέλω να είμαι περήφανη γι’ αυτό. Και ανοίγω τις πόρτες του όταν είμαι έτοιμη, όταν έχω διάθεση.

Το blog μου όμως είναι κι ένα τροχόσπιτο όταν ταξιδεύω. Εδώ μαζεύω τους θησαυρούς που βρίσκω στο δρόμο μου. Αρέσκομαι να πιστεύω πως αποκαλύπτω μια από τις πολλαπλές εκδοχές ‘των πραγμάτων’: όπως μου φαίνονται τη στιγμή που φωτογραφίζω, την αίσθηση που έχω για ‘τα πράγματα’ όταν κάθομαι και γράφω. Και τα δείχνω σε σας.

Χθες είδα την ταινία του Woody Allen για το 2013, ‘Blue Jasmine’: Με ενοχλεί η εικόνα των νευρωσικών γυναικών στην οποία επιστρέφει μετά από την περιήγηση του στην Ευρώπη με τη συντροφιά νεότερων γυναικών. Σαν να μην αντέχει να δει τις γυναίκες που ωριμάζουν με άλλο τρόπο από αυτόν της ‘Annie Hall’ (film 1977).
Είμαι μια γυναίκα που ωριμάζω και δεν θα ήθελα να με έκανε ταινία ο Woody Allen.

Επιστρέφω λοιπόν φρέσκια  “στον έρωτα για τα πράγματα”, όπως έλεγε ο αξέχαστος φίλος Μίμης Μπεράχας.

Και ρίχνω ένα σχοινί, μια εξέδρα ή μια βάρκα ‘στο νερό του χρόνου’ για να συνδεθούμε όλοι με ‘τα πράγματα’ πριν, και με αυτά που θα έρθουν. Είχα την ανάγκη να το κάνω και για σας, που παρακολουθείτε το blog μου.
Μαζί με ένα “ευχαριστώ” που με στηρίζετε και με τιμάτε με τη σταθερή σας παρουσία, με τα σχόλια σας, με το feedback αυτόν τον πρώτο χρόνο της ζωής του blog μου.

Εύχομαι ολόψυχα σε όλους μια φρέσκια επιστροφή,

Λίζα