At the beginning  I learned the words. The photos followed. But the images had preceded the words.
My first memories, like my loves started from the images; so when the words arrived they run after the images, to catch them.
Out of this chase derived my narratives in this blog. Lisa S.

The Words and the Images of Jacques Lacarriére:
“I never felt photography as a parallel activity, either secondary or tangent to writing, but as an activity totally autonomous. Autonomous and adult. It has been a long time it has stopped being used to photograph the babies of Lumiére brothers or the grandchildren of Niepce taking a snack. Having escaped this children frame, and accepting its Oedipus complex (in time and age that it remains, however, to be specified), there is no need to invoke either origin or references to support its existence.

I did not think that photography could, for example, be used to illustrate my texts. A complete text does not need comment or illustration. A photograph, in contrast, may  look for a text, not to supplement it, but to accompany it. It adds to the photo in the same way we add shadow to a painting, to emphasize the depth or the time of the day. The amazing, but immobile truth of the people gives us the opportunity to add what is moving, changing, lives, it is perpetuated or lost: the narrative, the duration, the secret motion of things, the interiority of the light.
Since then, I never had this experience again. It has left me, though, the memory of a difficult but enjoyable effort, the matching of words with pictures, while neither of them lost their status. ”

Jacques Lacarriére, Photos 1956-1965,  Benaki Museum, 3 December 2008    http://www.cheminsfaisant.org

2012 © Copyright. All rights reserved 

Στην αρχή έμαθα τις λέξεις. Οι φωτογραφίες ακολούθησαν. Όμως οι εικόνες είχαν προηγηθεί.
Οι πρώτες μου αναμνήσεις, όπως οι έρωτες μου άρχισαν από τις εικόνες. Έτσι όταν ήρθαν οι λέξεις, έτρεχαν πίσω από τις εικόνες, να τις πιάσουν.
Από αυτό το κυνηγητό προέκυψαν οι αφηγήσεις μου σε αυτό το blog. Λίζα Σ.

Οι Λέξεις και οι εικόνες του Ζακ Λακαρριέρ:
«Ποτέ δεν ένιωσα τη φωτογραφία σαν μια παράλληλη δραστηριότητα, είτε δευτερεύουσα, είτε εφαπτόμενη της συγγραφής, αλλά σαν μια δραστηριότητα απόλυτα αυτόνομη. Αυτόνομη και ενήλικη. Πάει καιρός που δεν χρησιμοποιείται πια για τη φωτογράφιση των μωρών των αδελφών Lumiére ή του κολατσιού των εγγονών του Niepce.
Έχοντας ξεφύγει από αυτό το παιδικό πλαίσιο, και αποδεχόμενο το οιδιπόδειο της (σε χρόνο και ηλικία που απομένει εντούτοις να προσδιοριστούν), δεν έχει ανάγκη να επικαλεστεί ούτε καταγωγή ούτε αναφορές για να ενισχύσει την ύπαρξη της.
Δεν σκέφτηκα συνεπώς ποτέ ότι η φωτογραφία θα μπορούσε παραδείγματος χάριν, να χρησιμοποιηθεί για να εικονογραφήσει τα κείμενα μου. Ένα ολοκληρωμένο κείμενο δεν χρειάζεται ούτε σχόλια ούτε εικονογράφηση. Η φωτογραφία, αντίθετα, μπορεί ίσως να αναζητήσει ένα κείμενο, όχι για να τη συμπληρώσει, αλλά για να τη συνοδέψει. Προστίθεται στη φωτογραφία, όπως προσθέτουμε σκιά σε έναν πίνακα για να τονίσουμε το βάθος ή την ώρα της ημέρας. Στη συγκλονιστική, αλλά ακίνητη αλήθεια των προσώπων δίνει τη δυνατότητα να προσθέσουμε αυτό που κινείται, αλλάζει, ζει, διαιωνίζεται ή χάνεται: την αφήγηση, τη διάρκεια, την κρυφή κίνηση των πραγμάτων, την εσωτερικότητα του φωτός.
Από τότε, δεν είχα ποτέ ξανά αυτήν την εμπειρία. Μου άφησε, εν τούτοις, την ανάμνηση μιας δύσκολης, αλλά ευχάριστης προσπάθειας το ταίριασμα των λέξεων με τις εικόνες, χωρίς ούτε οι μεν ούτε οι δε να χάσουν την υπόσταση τους».

Jacques Lacarriére,  Φωτογραφίες του 1956-1965, Μουσείο Μπενάκη, 3 Δεκεμβρίου 2008      http://www.cheminsfaisant.org