Lost homelands / Χαμένες πατρίδες

Promoting the benefits from the embracing of Cultural Heritage & Ecology, these posts feature in En & Gr thoroughly edited and researched, illustrated by my photos. Enjoy the journey!
2012© Copyright. All rights reserved

I sank in the back seat. And the sounds of rembetika.
“You want me to lower it?” asks the taxi driver.
“I don’t mind,” I reply; I mean the kindness.
Gray hair licking his shoulders. From mirrors set around, a little higher than his head, I take glimpses of his broken face. The frame of his spectacles made of horn, his face sophisticated, bony.
“It is rembetika from Smyrna (Ismir), of the ’30s,” he says looking straight ahead. He loves this music, though he does not come from this land. Souli was where he was born and raised. He was brought up by his grandparents. He was 6 years old in ’59, when his father left for Munich, as immigrant. And then, just as he got his pension he died. Not there, here. He did not have time to rest. They did not have time to know each other.
“Neither do I have time to rejoice in my son,” he says.
I hear the cracking of the voice in rembetiko. His own voice sounds clean and flat. And right away he jumps to another topic. He practices traditional dances. “Maestro, you are getting heavy”, the young ones of the group tell him, he says as he shakes his head.
“Stop smoking, they scold me,” an abrupt laugh, he is putting airs.

Τhe sidewalk in front of the twin cinemas is flooded with young people for the screenings of the festival. I can not imagine September in Athens without the OPENING NIGHTS.
I am searching for the money to pay for the drive.
“I love children,” he says as he turns to give me the change. His eyes gleam behind his glasses.
“Well, then quit smoking,” I say and get off in a hurry, impatient to cross over to my own homeland.

The 17th year of the Film Festival took place in Athens in the twin cinemas ATTIKON and APOLLON before the arson of February 12th, 2012 burned them down.

fires Athens February 2012

Ο στόχος του blog μου: Να προβάλλω τα ευεργετήματα που προκύπτουν όταν αγκαλιάζουμε την Πολιτιστική Κληρονομιά και την Οικολογία. Οι αναρτήσεις Ελληνικά και Αγγλικά γίνονται κατόπιν ενδελεχούς επιμέλειας και έρευνας, με δικές μου φωτογραφίες. Απολαύστε το ταξίδι!
Εμπνέομαι από τη προσέγγιση της ταξιδιώτισσας, όχι της τουρίστριας και από την επιθυμία να μοιραστώ αυτήν την οπτική για να κάνουμε τον κόσμο πιο όμορφο, ένα σπίτι όπου ο καθένας θα βρίσκει το χώρο όπου θα εκφράζει ενεργητικά την αγάπη του και τη στοχευμένη του δημιουργικότητα.

Βουλιάζω στο πίσω κάθισμα. Και στους ήχους των ρεμπέτικων.
«Θέλετε να το χαμηλώσω;» ρωτάει ο ταξιτζής.
«Δεν με πειράζει», απαντώ κι εννοώ την ευγένεια.
Γκρίζα μαλλιά γλείφουν τους ώμους του. Από καθρέφτες στημένους περιμετρικά, λίγο ψηλότερα από το κεφάλι του, περιεργάζομαι θραύσματα της μορφής του. Κοκάλινος σκελετός γυαλιών, σοφιστικέ, οστεώδες πρόσωπο.
«Είναι Σμυρνέϊκα ρεμπέτικα, του ’30», μου λέει κοιτάζοντας ευθεία. Του αρέσουν πολύ, αν και δεν είναι από κείνα τα μέρη. Στο Σούλι γεννήθηκε και μεγάλωσε. Τον μεγάλωσαν οι παππούδες του. Ήταν 6 χρονών το ’59 που έφυγε ο πατέρας του για το Μόναχο, μετανάστης. Κι ύστερα μόλις βγήκε στη σύνταξη πέθανε. Όχι εκεί, εδώ. Δεν πρόλαβε να ξεκουραστεί. Δεν πρόλαβαν να γνωριστούν.
«Ούτε εγώ έχω το χρόνο να χαρώ το γυιο μου», λέει.
Ακούω το σπάσιμο της φωνής στο ρεμπέτικο. Η δικιά του φωνή ακούγεται καθαρή κι επίπεδη. Κι αμέσως πετάγεται σε άλλο θέμα. Χορεύει παραδοσιακούς χορούς. Βάρυνες δάσκαλε, του λένε, τα παιδιά στην ομάδα, κουνάει το κεφάλι.
«Σταμάτα να καπνίζεις, με μαλώνουν», ένα γελάκι, κοφτό, κρυφοκαμαρώνει.

Το πεζοδρόμιο μπροστά από τους δίδυμους κινηματογράφους της Σταδίου είναι πλημμυρισμένο από νεαρόκοσμο για τις προβολές των ταινιών του φεστιβάλ. Δεν μπορώ να διανοηθώ Σεπτέμβρη στην πόλη χωρίς τις ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ. Ψάχνω το αντίτιμο για την κούρσα.
«Τα αγαπάω τα παιδιά», λέει καθώς στρίβει να μου δώσει τα ρέστα. Τα μάτια του γυαλίζουν πίσω από τα γυαλιά.
«Ε, τότε να το κόψετε το τσιγάρο», του λέω και κατεβαίνω φουριόζα για να περάσω στη δικιά μου πατρίδα.

H 17η χρονιά του Φεστιβάλ έλαβε χώρα στους δίδυμους κινηματογράφους ΑΤΤΙΚΟΝ και ΑΠΟΛΛΩΝ πριν τους εμπρησμούς της 12ης Φεβρουαρίου 2012 που τους κατάκαψαν.